‘De democratie kan beroering, noodsituaties en verval overleven; waar het zich tegen teweer moet stellen, is de verwachting dat het einde in zicht is.’
– Jonathan White

Het lijkt wel alsof we de toekomst zijn gaan ervaren als een onafwendbaar noodlot. We graven ons in om rampen als klimaatopwarming, oorlog en economisch verval zo lang mogelijk buiten de deur te houden; echt invloed lijken we er niet op te hebben. Waarom lukt het ons niet meer om samen aan een betere toekomst te bouwen? Hebben we dat ooit wél gekund?

Jonathan White onderzoekt de ontwikkeling van de toekomst als politiek idee vanaf de Verlichting: de opkomst van toekomstvormende politieke bewegingen in de negentiende eeuw, de politieke crises van de vroege twintigste eeuw, het geheimhouden van de toekomst in de Koude Oorlog, en de individualisering – en daarmee de inperking – van de toekomst in het neoliberalisme. White beschrijft hoe essentiële voorwaarden voor een toekomstvormend democratisch systeem de afgelopen decennia stap voor stap zijn weggevallen, en houdt een vlammend pleidooi om die te herpakken.

Het idee dat de toekomst open ligt en dat burgers die samen, van generatie op generatie, vorm kunnen geven is onmisbaar voor de democratie. Hoe heikel de situatie waarin we ons bevinden ook is, we zullen de overtuiging moeten terugkrijgen dat we die samen – met elkaar en met toekomstige generaties – kunnen verbeteren. Onze voorouders hebben het ook gedaan.

Vertaald door Auke van den Berg en Suzanne Willekens