In september 1939 gaf Igor Stravinsky op Harvard een cursus van zes lessen over muzikale poëtica. Dit boek is daar de weerslag van. Het laat zich lezen als een apologie – een rechtvaardiging en verdediging van zijn persoonlijke opvattingen over muziek. Stravinsky is in deze lessen streng en polemisch, over collega-componisten; de dictatuur van dirigenten; de taak van scheppende kunstenaars, uitvoerenden en luisteraars; muzikale smaak en snobisme; populisme; modernisme en vertolking versus ‘pure’ uitvoering. Maar als hij zich kritisch uitlaat, is dat om de muziek en haar principes te verdedigen, zoals hij dat in zijn composities met muzikale middelen deed. In deze klassieker, nu v